Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

Razbliuto

Έσκισα το στήθος μου και ξερίζωσα την καρδιά μου.
Και καθώς το αίμα κυλούσε στα γόνατά μου και οι παλμοί έπεφταν,
εγώ σου την έδωσα, χωρίς δισταγμό.
Χάρισμά σου, πάρ’ την και φύγε όταν είναι καιρός.
Γελούσα ενώ την κρατούσες στοργικά.
Τα δάκρυά σου ξέπλεναν το ματωμένο της παρουσιαστικό.
Και σε εκείνο το μεσοδιάστημα μεταξύ ευτυχίας και του επερχόμενου θανάτου μου,
δώσαμε ο ένας στον άλλο όση αγάπη  χωρούσε στο μικρό μου τάφο.
Γελάσαμε μέχρι που οι τοίχοι ράγισαν απ’ τις φωνές μας και οι σοβάδες άρχισαν να πέφτουν.
Ανταλλάξαμε λόγια στοργικά μέχρι που δεν υπήρχε άλλο οξυγόνο στο δωμάτιο.
Ώσπου οι αντίλαλοι των γέλιων μας μάτωσαν τα αυτιά
και τα φώτα στα μάτια μας τύφλωσαν
και η φωτιά στα ακροδάχτυλά μας έκαψε το δέρμα μας
και δεν απέμεινε τίποτα άλλο πέραν από συντρίμμια, σκόνη και αίμα.

Καθώς έφευγες με την καρδιά μου στα χέρια,
ήξερα πως μαζί σου θα ήταν ασφαλής.
Σε κοιτούσα, περιμένοντας υπομονετικά το τέλος.

Το τέλος που δεν ήρθε ποτέ.

Το τέλος που ακόμη περιμένω
ενώ παρατηρώ ανθρώπους- τέρατα να περνούν και όλο θράσος να ζητούν καρδιές.
Λες και δεν ξέρουν σε ποιο τάφο πατούν βέβηλα.
Φρικιασμένοι από το κενό στο στέρνο μου αποτραβιούνται, αργά ή γρήγορα
Και συνεχίζουν να ψάχνουν, πεινασμένα, τριγύρω στο χαοτικό νεκροταφείο ¨Πόλη¨

Και με αφήνουν στην ησυχία μου να περιμένω το τέλος μου
Ή εσένα
Ή την καρδιά μου
Ή άλλον έναν άνθρωπο- τέρας
Ή μια αιφνίδια αρχή
Ή και τίποτα.

                                                                                                             
                                                                                                                 -Φέξε μου

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

Απάντησε γρήγορα.


Πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασες μέχρι να δακρύσεις?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για πρώτη φορά?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος σε ρώτησε ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ήθελες κάτι πάρα πολύ?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ήπιες και είχες όντως όρεξη να πιείς?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που βγήκες και είχες όντως όρεξη να βγείς?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που φίλησες κάποιον ντυμένος-η?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που έφαγες κάτι που δεν είχες ξαναφάει?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ανατρίχιασες?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες αμηχανία?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος σε έκανε να σκεφτείς κάτι που σου είπε πριν κοιμηθείς?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που δεν ζήλεψες με την χαρά του απέναντί σου?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιτάχτηκες στον καθρέφτη για λιγότερο από 2’’?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπες ¨για τελευταία φορά¨ και το ξανάκανες?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος σου μίλησε στο αυτί?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος σου είπε μυστικό και το κράτησες μυστικό?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ξύπνησες τραγουδώντας ένα κομμάτι?
Έχεις ξυπνήσει ποτέ τραγουδώντας ένα κομμάτι?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσες ένα κομμάτι και σου κόλλησε?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπες τη λέξη καλά και την εννοούσες?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που γελούσες ενώ έγραφες χαχαχα στο πληκτρολόγιο?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που χαιρέτησες κάποιον στο μετρό?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ξύπνησες στις 9?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήρες τηλέφωνο τους γονείς σου?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπες σ’αγαπώ?
Έχεις πει ποτέ σ’αγαπώ?
Το εννοούσες?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπες σ’αγαπώ πριν στο πει κάποιος άλλος?
Έχεις πει ποτέ σ’αγαπώ πριν στο πει κάποιος άλλος?
Το εννοούσες?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που πέρασες μια μέρα offline?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που εθίστηκες σε μία μυρωδιά?
Πότε ήταν η τελευταία φόρα που κοιμήθηκες με κάποιον χωρίς να σε αγγίξει?
Έχεις κοιμηθεί ποτέ με κάποιον χωρίς να σε αγγίξει?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που καύλωσες με λέξεις?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες ξένη τρίχα στο μαξιλάρι σου και χαμογέλασες?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες κάποιον μετά από καιρό?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που μια συζήτηση σε απορρόφησε τόσο που ξέχασες πως έχεις ανάψει τσιγάρο?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που κοίταξες κάποιον στα μάτια για πρώτη φορά?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες?
                                                                  
                                                                                                                             -Φέξε μου




Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

Κάπου



Κάπου αλλού,
μακριά από εδώ,
κάποιος χαμογελά.
Σε κάποια πόλη,
μια ζαλισμένη Παρασκευή μέσα σ'άλλες
κάποιων οι ματιές ενώνονται.
Κάποιος ανασαίνει.
Κάποιος νιώθει ενθουσιασμό.
Κάποιος τολμά.

Κάπου αλλού,
μακριά από εδώ,
κάποιες ματιές συμπίπτουν.
Κάποιοι γελούν αμήχανα με τις πρώτες κουβέντες που ανταλλάσσουν.
Κάποιοι ανατριχιάζουν.
Κάποιοι φιλιούνται.
Κάποιοι κάνουν κάτι που θα το μετανιώσουν το πρωί.
Κάποιοι δεν είναι αρκετά μεθυσμένοι.
Κάποιοι ξαφνιάζονται.
Κάποιοι ερωτεύονται.

Κάπου αλλού,
μακριά από εδώ,
Κάποια χέρια κινούνται.
Κάποια σφίγγουν το ένα το άλλο με αμηχανία.
Κάποια ιδρώνουν.
Κάποια απλώνονται να αγγίξουν ξένα χέρια.
Κάποια αγγίζουν ήδη.
Κάποια τρέμουν.
Κάποια κινούνται υπεροπτικά.
Κάποια τολμούν.

Κάποιος τώρα γελά.
Κάποιος λέει μεγάλα λόγια.
Κάποιος τα πιστεύει.
Κάποιος επαναπαύεται.
Κάποιος νιώθει τυχερός.
Κάποιος περιμένει.
Κάποιος συνειδητοποιεί.
Κάποιος κοιτάει το πάτωμα κρατώντας το κεφάλι του.
Κάποιος φοβάται.
Κάποιος φεύγει.

                                                      



                                                 -Φέξε μου


Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Η γυάλα

                                                                                       
Παράξενα ψάρια εκείνα.
Έκαναν κύκλους στην ίδια γυάλα καιρό
Φαϊ, μπουρμπουλήθρες και μετά κολύμπι αποχαυνωτικό.
Και μέχρι τον επόμενο κύκλο στο υγρό τους σπίτι
είχαν ξεχάσει πια το ένα την όψη του άλλου.
Έτσι συνήθισαν, συμβίωναν όπως τους φαινόταν φυσικό.
Έδειχναν ευτυχισμένα, αν με ρωτήσεις.

Μία μέρα τα είδα να ταράσσουν τα νερά της γυάλας.
Κουτουλούσαν μεταξύ τους λυσσασμένα
Ασφυκτιώντας πάλευαν να αναδυθούν στην επιφάνεια,
σαν να αποφάσισαν ξαφνικά πώς το νερό πια δεν τους ταιριάζει.
Οξυγόνο ήθελαν αγωνιωδώς, αγνοώντας την φύση τους.
Το ένα τραβούσε το άλλο στον πυθμένα της γυάλας
λες και δεν υπήρχε χώρος και για τα δυο τους στην στάθμη του νερού

Τα κοιτούσα ώρα να κάνουν τον μανιασμένο τους χορό
μέχρι που το ένα από τα δυο τα παράτησε
και συνέχισε να κάνει τους βαριεστημένους του γνωστούς κύκλους γύρω από το ίδιο γυαλί.
Το άλλο το είχε βάλει σκοπό να γλυτώσει από τα νερά του.
Προσπάθησε ακόμη δυο- τρεις φορές να τραβήξει τον φίλο του προς τα πάνω,
μα αυτό σαν να μην καταλάβαινε πια.

Ώσπου κι αυτό τα παράτησε και συνέχισε από εκεί που είχε σταματήσει.
Σαν κατάδικος που εκτελούσε ποινή κολυμπούσε,
κοιτώντας την αντανάκλασή του,
χωρίς να θυμάται πια την αποτυχημένη του επανάσταση.

Εκείνο σταμάτησε να τρώει την τροφή που έριχνα.
Παράξενο μου φάνηκε, αλήθεια.

                                                                                                                         -Φέξε μου




Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

Δυσάρεστες Εκπλήξεις


Δεν σου πηγαίνουν οι προθάλαμοι,
ούτε οι αίθουσες αναμονής.
Δεν αντέχεις άλλο στο χολ της κόλασης.
Αυτά μπορεί να είναι λόγια ενός αυτόχειρα,
αλλά ταυτίζεσαι
και κάνεις έρωτα μαζί τους κάθε βράδυ.
Θέλεις να κάνεις χοοοοπ και να βρεθείς αλλού.
Μα ποιός σου είπε ότι αναμένεται πιο βιώσιμη η αλλαγή;
Ερήμην σου δεν γράφτηκε μόνο ο πρόλογος,
αλλά και ο επίλογος.

Χαλιναγώγησε την καύλα σου.
Πάντα σε ερέθιζε η πολυπόθητη αλήθεια,
μα ξέρεις,
τα ψέματα είναι φιλικά.
Έχουν χιούμορ και
σε καλωσορίζουν,
δίνοντάς σου ένα ζεστό πιάτο φαί.
Εσύ βολεύεσαι στο σπιτικό τους ανακούρκουδα
και χαμογελάς από πληρότητα.

Και εκεί που το στομάχι σου έχει αρχίσει να παραγεμίζει,
και ξέρεις πως ο κορεσμός είναι κοντά,
εμφανίζεται ένας απρόσκλητος επισκέπτης.
Κοπανάει ανυπόμονα την πόρτα,
στη μέση του δείπνου.
Διακόπτει την ευφορία σου.
Μολύνει το περιβάλλον με αμφιβολίες.
Απειλητικός και διψασμένος,
μόνο να ζητάει ξέρει.
Πρόσεχε,
ξερνάει αλήθειες!
Είναι επικίνδυνος!
Μα ποιός τον έστειλε να σου χαλάσει το υπέροχο βράδυ σου;
Απορία σε κατακλύζει.
Μόνο δυσφορία σου μεταδίδει αυτός ο ξένος.
Είναι άγνωστος!
Μα τι παρείσακτος!

Πριν ανοίξεις,
δίστασε, λοιπόν
Πριν γίνεις βορά των κανιβάλων,
σκέψου καλά.
Θέλεις σίγουρα να ακούσεις απαντήσεις;
Ξέχασες ακόμα και τις ερωτήσεις που είχες κάνει.
Πότε έγινε αυτό;
Μάλλον πριν κάτσεις στο τραπέζι.

Η απρόσμενη επίσκεψη γίνεται πιεστική.
Σε αναστατώνει μόνο και μόνο η σκέψη επερχόμενου διαλόγου.
Τα αρπακτικά παραμονεύουν να σε κατασπαράξουν.
Αυτόματη αντίδραση.

Εσύ φοβάσαι.
Ουρλιάζεις.
Πρέπει να επιτεθείς πρώτος.
Έρχονται καταπάνω σου.
Σε γλείφουν ηδονικά,
πριν φανερώσουν τα δόντια τους.
Αιχμηρά,
γυμνώνονται από τα χείλια.
Στάζουν πηχτά υγρά.
Σάλια και αίμα θηραμάτων.

Μόνο οργή μη νιώσεις.
Μην τα μισήσεις,
απλά είναι νηστικά μέρες,
ακολουθούν το ένστικτό τους.
Εσύ είσαι απλά ένα κύτταρο του πληθυσμού,
που πρέπει να θυσιαστεί,
για να επιβιώσουν οι υπόλοιποι.
Αναγκαίο κακό.
Ο ισχυρός επικρατεί.
Ο αδύναμος, είναι καταδικασμένος σε ήττα.
Θα αντισταθεί;
Θα κάνει την εξόντωση του αργή και βασανιστική;
Στο τέλος η ανυπαρξία θα του φανεί θείο δώρο.
Θα υποκύψει αμέσως;
Φεύγει αδιάφορα και διακριτικά.

Τίποτα δεν έγινε για να καλυφθείς από πλευράς συναισθηματικής.
Μόνο γεμάτα πιστόλια σε σημάδευαν στο μέτωπο.
Στο κάτω κάτω σου αξίζει τιμωρία,
έτρωγες από το φαί των άλλων.
Μην ανησυχείς όμως.
Δεν θα προλάβεις να πονέσεις.
Αρκεί να συμμορφωθείς
και να αφήσεις τις ηλιθιότητες
περί αλήθειας και ψεμμάτων.  
  

                                                                                                                              -Jade



Όταν ελπίζεις να τελειώσει το στυλό


Εισαι μία αχνή γραμμή
που πρέπει να εξολοθρευτεί.
Το μελάνι σου τρεμοπαίζει
και μετακινείται νωχελικά.
Αφήνει βρώμικες κηλίδες.
Μου κάνουν ανόητα σινιάλα
και με παρατηρούν αδιάφορα.
Μου προκαλούν αηδία.
Μισόκλειστα μαύρα μάτια,
με διάπλατα νοήματα.

Κάθετι επάνω σου
μου δημιουργεί απέχθεια,
κυρίως η ύπαρξή σου.
Θέλω να φτύσω τα ποιήματά σου
και όλες τις λέξεις
που καταπάτησες για λογαριασμό τους.
Άκαρδος δικτάτορας,
τις εξουσίασες
και τις χρησιμοποίησες με δόλο.

Το κεφάλι μου πλέον,
περισσεύει από το σώμα μου.
Θα του άξιζε να κοπεί,
να κατρακυλίσει σε ένα βούρκο
γεμάτο περιττώματα
και απομεινάρια από θολά ξενύχτια.
Θέαμα αποκρουστικό.
Θα βρει τη θέση του στην ασχήμια,
ανάμεσα σε τσαλακωμένες σελίδες.
Άλλες μουντζουρωμένες και άλλες λευκές.
Όλες όμως ξεριζωμένες
και βεβηλωμένες.

Ποτέ δε θέλησες να καταλάβεις.
Όταν δε σκέφτομαι εσένα,
δεν ξέρω τι να σκεφτώ.
Θα πάρω τις λεκιασμένες σελίδες μου
και θα φύγω.
Με ή χωρίς κεφάλι.



                                                          -Jade



Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Σί- σοφοι


Φαύλοι αναπόδραστοι κύκλοι.
Ατέρμονες επαναλήψεις.
Χαρούμενη μονοτονία.
Καταστάσεις πανομοιότυπες,
μέσα στην καυτή ηδονή μίας απροσδιόριστης ισοπέδωσης.
Η ρουτίνα δεν πέφτει σε τέλμα.
Ακόμα και στο υποτιθέμενο ζενίθ της,
συνεχίζει με τον ίδιο ρυθμό.
Παροξυσμός ή απλά συνήθεια.
Εγκλωβισμένοι σε τροχούς μηχανιστικών λογικών.
Εκλεκτοί τιμωριμένοι ή υπoδουλομένοι προνομιούχοι.
Σαν τον Σίσυφο σέρνουμε αέναα τα φορτία μας.
Αλυσίδες αρχαίες.
Σκουριασμένα απομεινάρια μολυσματικών ασθενειών.
Αγαπήσαμε το τρίξιμό τους.
Υπνωτισμένοι πλέον από το γνώριμο θόρυβο,
υποκρινόμαστε πως διαλέξαμε να τις φοράμε.
Φυσικό επακόλουθο αφού ήμασταν ανυπάκουοι.
Ζωντανοί αυτόχειρες.
Κάθε κενότητα καταλήγει σε επανάσταση,
και κάθε επανάσταση στο κενό.
Στην αναζήτηση τίνος;
Ουσιαστικού νοήματος σε ανούσια ζωή.

Μάλλον ο μηδενισμός ενέχει αισιοδοξία.
                                                                  
                                       
                                                                                                                   -Jade



Τρίτη 14 Απριλίου 2015

Αντικομφορμισμός για ηλίθιους

Πρέπει να βρω μια ιδέα. Πρέπει να έχω μια ιδιόμορφη φιλοσοφία για την ζωή για να με κάνουν παρέα τα αριστερά φιλαράκια μου.

Ή τουλάχιστον να ψαρώνουν όταν τους μιλάω για αυτή.
Ναι, αυτό θα κάνω.

Εξάλλου τι σκατά κάνω εδώ?

Ακόμη και αν δεν την πιστεύω στα αλήθεια, ποιος νοιάζεται? Αρκεί που θα με χαιρετάνε δυο χέρια παραπάνω.


Ναι, αυτό θα γίνει.

Δεν χρειάζεται κανείς να ξέρει πως δεν διαβάζω βιβλία. Το αγαπημένο μου χόμπι είναι να αλλάζω κανάλια στις διαφημίσεις, μα κανείς δεν χρειάζεται να το μάθει ούτε αυτό. Ναι, στα αστεία περί προβάτων και πλυντηρίου μυαλών θα γελάω με υπεροψία και ψεύτικη απελπισία για την γενιά μου.

Κατά βάθος, μου αρέσει να πηγαίνω για ψώνια και να πίνω ακριβά ποτά, κι ας τους δείχνω με το δάχτυλο. Να κουβεντιάζω μόνο για σεξ-γκόμενους/γκόμενες και φρύδια-νύχια-μαλλιά. Μα αυτά τα κάνω μόνο όταν γυρίζω στο πατρικό μου.

Μα στις πορείες μου αρέσει να πηγαίνω. Φωνάζω ότι φωνάζουν και οι δίπλα μου και χαζεύω κι εκεί γκομενάκια. Δεν καταλαβαίνω τι φωνάζω πολλές φορές. Φαίνεται?

Πείθω όμως, το ξέρω. Καπνίζω νωχελικά, σηκώνω τα φρύδια μου συχνά και σιχαίνομαι τα μελό. Το μόνο που μου λείπει είναι μια κατ' επίφαση προσωπική αρχή, ο δικός μου ατομικός ύμνος προς την μοναδικότητα.

Πολύ το κούρασα όμως. Απλό είναι.. η θεωρία μου για την ζωή πρέπει να είναι περίεργη και αντικομφορμιστική, αλλά ίσως όχι πολύ περίπλοκη –αυξάνεται έτσι ο αριθμός των πιθανών ερωτήσεων που δεν θα μπορώ να απαντήσω και αυτό με αγχώνει.

“Δεν μου αρέσει η μερέντα, αλήθεια λέω, ρώτα και τους φίλους μου. Για τόσο συμβατική προσωπικότητα με έχεις? Εγώ από παλιά προτιμούσα την μαρμελάδα λεμονάτου ροδάκινου:  αντικατοπτρίζει τα θέλω μου για δήθεν ψαγμενίλα και μου δίνει την ψευδαίσθηση πως η αναίτια καυστικότητά μου με τα πάντα δεν θρέφεται από τα σύνδρομα κατωτερότητας μου”

Καλά το πάω.


  
                                                                                                                                                                                                 - Φέξε μου


Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Έρωτας (ή πολιτική) και Άλλα Σκατά



Στεγνή υποκρισία.
Το απόγειο του εγωισμού.
Συγκαλυμμένη κτητικότητα.
Το ονομάσαμε έρωτα.
Πέπλο αρκετά ελκυστικό και ειλικρινές,
στο όνομα του βολέματος πάντα.
Παιχνίδι ανταλλαγής εντυπώσεων και σωματικών υγρών.
'Πολυγαμία? Που ακούστηκε?' κραυγάζουν οι μικροαστοί.
'Αυτά είναι χυδαιότητες!'
Εμπόριο ζευγαρώματος ή μοναξιάς?
Μία διαιώνιση της σαπίλας.

Αυτοί που αυτοκτονούν δεν θέλουν να πεθάνουν.
Απλά δεν θέλουν να ζήσουν όπως εσείς.

Μετονομασία της εμμονικής ενασχόλησης με ένα άτομο
σε κάτι αγνό.
Παιχνίδι εξουσίας,
που βασίζεται στον έλεγχο και στο χειρισμό.
Ωμή φαντασίωση,
που οδηγεί σε πράξεις.
Πάντα αδιαφορία, ψυχρότητα και άνεση.
Όσο λιγότερα ξέρει ο άλλος,
τόσο πιο δύσκολο να σε σιχαθεί.
Ο ρομαντισμός πέθανε
με την εφεύρεση του ονόματος του
(άμα γεννήθηκε ποτέ).
Κάθε επίκληση στην ανθρώπινη φύση
είναι αναίτια.
Η εκούσια τυραννία είναι στο αίμα μας τελικά.

Θα φτάσουμε στην ελευθερία σκλαβώνοντας, αγαπητοί μικροαστούληδες?

Και ξέρετε όλοι τι λένε για τους σκλάβους με μαστίγια.



                                                             -Jade


Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

Χωρίς Τίτλο

Είμαστε σήμερα ότι απέμεινε από το χτες
όλο ένα και κάτι λιγότερο, πιο σκληρό και σμιλεμένο
μα όχι πάντα χειρότερο, ίσως μόνο πιο κυνικό.
Μας αρέσει να σκληραίνουμε  όσο μας αρέσει και να πονάμε, δεν νομίζεις?

Είμαστε σήμερα άλλο ένα γεμάτο τασάκι  του  χτες
Το μόνο που θέλουμε είναι να πετάξουμε την στάχτη μας στον κάδο
Μα θέλουμε άλλο τόσο να κάνουμε το ίδιο και αύριο κατά βάθος
Μας αρέσει να γεμίζουμε και να αδειάζουμε από στάχτες.

Είμαστε σήμερα το ψαλίδι που κόβει τον ομφάλιο λώρο της αθωότητας του χτες
Τα παραπατήματα στο πεζοδρόμιο πλέον δεν είναι από παιδική χαζομάρα μα από νηφάλια αφηρημάδα
Η βαρεμάρα δεν είναι προσόν μα κατάντια
Το ξύσιμο στο κεφάλι δεν είναι η ψείρα που σου κόλλησε ο διπλανός στην τάξη
Μα αντανακλαστικό για να διώξεις τις εικόνες που σε ενοχλούν στο κεφάλι σου


Μα ακόμη γελάμε μέχρι να μας πονέσει οι κοιλιά μας
Και ακόμη υπάρχει και το αύριο.



                                x 


                                                         -Φέξε μου


Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Ορατότης Mηδέν

Με βλέπεις αλλά δεν με κοιτάς.
Η σιωπή είναι ασήκωτη και απελπισμένη.
Τα σκόρπια λόγια εύθραυστα και κουρασμένα,
ξερνούν φλόγες που παγώνουν.

Όποτε σε βλέπω, δύο βήματα πίσω.
Ποτέ δεν το περίμενα να καταλήξει έτσι.
Όσο μεγαλύτερος ο ενθουσιασμός όμως,
τόσο μεγαλύτερη απογοήτευση θα ακολουθήσει.

Είσαι το τελευταίο άτομο που με ενδιαφέρει στο χώρο.
Μακάρι να ήταν αλήθεια.
Ακόμα και οι βιαστικές ματιές σου με γεμίζουν.
Εγώ αντίθετα προτιμώ το πάτωμα, τους τοίχους, το ταβάνι.
Για μένα τα αφηρημένα βλέμματα δηλώνουν αμηχανία και προσμονή.
Για σένα αδιαφορία, ή μάλλον βαρεμάρα.

Λιγότερες εικόνες για επεξεργασία όμως,
σημαίνει ασφάλεια.
Λιγότερη αβεβαιότητα,
περισσότερη απάθεια.
Είναι και αυτή η μοναξιά ζεστή,
και στο κάτω κάτω τη διαλέγει κάποιος.
Γαμημένη συνήθεια.

Με μάτια μισάνοιχτα και χέρια τεντωμένα,
γαντζώνομαι με δύναμη από κάπου και προσεύχομαι νοητά:
'Μακάρι να μην είναι ψέμα αυτή τη φορά'
Κάτι τέτοιες φορές περιμένω για να πιστέψω στο ανώτερο.
Η ολότητά του όμως,
έρχεται να σκάσει σαν παραγεμισμένο μπαλόνι πάνω μου.
Μία ψυχρολουσία,
πριν προλάβω να συνηθίσω στην ιδέα και μόνο.

Ορατότης μηδέν και πάλι.
Αλλά μόνο όταν κοιτάω εσένα αισθάνομαι σημαντική.
Και μου αρέσει που μιλάμε.
Λες και παίρνω το χαμόγελό σου,
για να σου δώσω γέλιο.
Μετά όμως αυτή η ομορφιά που πάει?
Αφουγκράζομαι ξανά το σκοτάδι,
μήπως και τη βρω.
Και ξέρεις τι λένε, ε?
Το τέλος είναι μαγεία για αυτούς που προλαβαίνουν να το δουν.

Εύχομαι να μη φύγω πανικόβλητη.


      
                                                        -Jade



Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Tο Aνεκπλήρωτο



Ένας γιγαντιαίος περιπλανώμενος οχετός στο διάστημα.
Παράλληλοι κόσμοι μέσα σε βρώμικους υπονόμους,
τρέφουν την πλάνη ότι εφάπτονται.
Η κατάρριψη του ζοφερού σύμπαντος,
με ταυτόχρονη μεγαλοποίηση του χαζοχαρούμενου 'εγώ'.

Νιώθουμε όλοι όμως πιό έξυπνοι με τις παραφουσκωμένες αυταπάτες μας.
Τις τρέφουμε μέρα με τη μέρα σα νεογέννητα.
Και δώστου η ελπίδα,
δώστου η θεωρίες συνωμοσίας πάνω σε τυχαία γεγονότα.
Φιμώνεται η λογική,
βιάζεται ο ορθολογισμός.
Αναπόφευκτο κάποια μέρα να μην κατακλυστούν τα κεφάλια μας.
Και λίγο πριν αρχίσουν να ξεχύνονται οι παρανοϊκές σκέψεις,
αχόρταγο υγρό,
τις σκοτώνουμε με συνειδητότητα.
Αντανακλαστικός μηχανισμός για την επιβίωση, βλέπεις.

Σκατά στην κατ' επίφαση μοναδικότητα.
Φωτιά στα όνειρα και στα μεθυσμένα μυαλά.
Θάνατος στον ρομαντισμό.


(α ναι, και στους φασίστες) 


                                                                                                                                                                                                      -Jade


Κυριακή Βράδυ


Οι ώρες κυλάνε και οι δείκτες του ρολογιού γυρνάνε.. ή το αντίστροφο?

Η φωτεινότητα του pc κάνει τους βρικολακιασμένους μου αμφιβληστροειδείς να δακρύσουν.

Σκέφτομαι ασυνάρτητες μαλακίες και το βαπτίζω φιλοσοφία.

Αύριο σχολή και ελπίζω να αντέξω ως την τελευταία ώρα: Ξαφνικά οι μίζερες σκέψεις μου με κάνουν να νιώθω ρουτινιασμένος σαραντάρης τραπεζικός υπάλληλος και με χαστουκίζω για να συνέλθω.

Τι να κάνει τώρα εκείνος ο αποτυχημένος καλοκαιρινός έρωτας? Για την επόμενη ώρα σκέφτομαι αν έχω το δικαίωμα να υποβαθμίζω ρομαντικές έννοιες, ωραιοποιώντας πρόσωπα και καταστάσεις, σε στιγμές ύστατης βαρεμάρας όπως αυτή.
Ανάβω ένα τσιγάρο. Βάζω ακουστικά.

Ή μάλλον βγάζω τα ακουστικά και δυναμώνω την ένταση: ας είναι 12 το βράδυ- έτσι και αλλιώς όλοι φοιτητές είναι στον όροφο.
Ξαναχαμηλώνω γιατί νιώθω σαν κλαρίνο στη Βουλιαγμένης.

Ηρεμώ. Ξεπερνάω για τώρα τα ανασφαλή μου σύνδρομα και σιγοκαίω το τσιγάρο,  ανακαλώντας και άλλο ένα κύμα αναμνήσεων και  πλάθοντάς τες όμορφα έτσι ώστε να δίνω θεατρικότητα στις τζούρες που ρουφάω.

Ωραία, τώρα δεν έχω χαρτάκια.

Τώρα το μυξόκλαμά μου θα χρειαστεί λίγη βροχή στο τζάμι για να με κάνει να νομίζω πως παίζω σε ταινία.

Περίεργο, να φανταστείς πριν πέντε ώρες ήμουν μέσα στην τρελή χαρά.

Τι ώρα πήγε? Δεν βαριέσαι. Στρίβω άλλο ένα τσιγάρο με το τελευταίο χαρτάκι.

Πώς γεμίζουν έτσι γρήγορα τα τασάκια? Σχεδόν όσο γρήγορα αλλάζω και διαθέσεις..

Δεν νυστάζω και δεν μου έρχεται στο μυαλό καμία από τις ταινίες που σκοπεύω να δω αυτόν τον καιρό.

Στριφογυρνάω στο κρεβάτι και κάνω κουβεντούλα με το ταβάνι.
Καλά μου τα λέει, αλλά η βλακεία είναι ότι το πρωί που ξυπνάω δεν θυμάμαι λέξη.
Ούτε πότε με πήρε ο ύπνος.                                                                                              


x
                         
                                                       -Φέξε μου



Τα Τσιγάρα


Είναι αυτά τα μαλακισμένα τσιγάρα που κάνεις
όταν βαριέσαι την κουβέντα
όταν βλέπεις ένδειξη 15’ στην στάση του λεωφορείου
όταν είσαι στο διάλειμμα
όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις με τα χέρια σου στις εξόδους

Είναι και αυτά τα ωραία τσιγάρα που κάνεις
Μετά από ένα χορταστικό πιάτο φαγητό
Μαζί με την μπύρα, το κρασί
Όταν σε συνεπαίρνει μια ωραία κουβέντα
Μαζί με τον πρώτο πρωινό καφέ
Όταν προσπαθούμε να ηρεμήσουμε τις καβλωμένες ανάσες μας

Και είναι και εκείνα που μισώ
Όταν το ξημέρωμα με πιάνουν αυτές οι καταθλίψεις μου και όλα μου φταίνε
Όταν θυμάμαι και θέλω ο καπνός να θολώσει τις εικόνες
Όταν μιλάω στο ταβάνι και δεν έχει όρεξη για κουβέντα
Όταν δεν ξέρω τι να με κάνω

Χιπστεριά αυτό το κειμενάκι μα δεν γαμιέται/ τόση ώρα κοιτάω το τασάκι και προσπαθώ να θυμηθώ πότε ξεκίνησα να καπνίζω τόσο.


x


                                                                                                                       -Φέξε μου