Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Έρωτας (ή πολιτική) και Άλλα Σκατά



Στεγνή υποκρισία.
Το απόγειο του εγωισμού.
Συγκαλυμμένη κτητικότητα.
Το ονομάσαμε έρωτα.
Πέπλο αρκετά ελκυστικό και ειλικρινές,
στο όνομα του βολέματος πάντα.
Παιχνίδι ανταλλαγής εντυπώσεων και σωματικών υγρών.
'Πολυγαμία? Που ακούστηκε?' κραυγάζουν οι μικροαστοί.
'Αυτά είναι χυδαιότητες!'
Εμπόριο ζευγαρώματος ή μοναξιάς?
Μία διαιώνιση της σαπίλας.

Αυτοί που αυτοκτονούν δεν θέλουν να πεθάνουν.
Απλά δεν θέλουν να ζήσουν όπως εσείς.

Μετονομασία της εμμονικής ενασχόλησης με ένα άτομο
σε κάτι αγνό.
Παιχνίδι εξουσίας,
που βασίζεται στον έλεγχο και στο χειρισμό.
Ωμή φαντασίωση,
που οδηγεί σε πράξεις.
Πάντα αδιαφορία, ψυχρότητα και άνεση.
Όσο λιγότερα ξέρει ο άλλος,
τόσο πιο δύσκολο να σε σιχαθεί.
Ο ρομαντισμός πέθανε
με την εφεύρεση του ονόματος του
(άμα γεννήθηκε ποτέ).
Κάθε επίκληση στην ανθρώπινη φύση
είναι αναίτια.
Η εκούσια τυραννία είναι στο αίμα μας τελικά.

Θα φτάσουμε στην ελευθερία σκλαβώνοντας, αγαπητοί μικροαστούληδες?

Και ξέρετε όλοι τι λένε για τους σκλάβους με μαστίγια.



                                                             -Jade


Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

Χωρίς Τίτλο

Είμαστε σήμερα ότι απέμεινε από το χτες
όλο ένα και κάτι λιγότερο, πιο σκληρό και σμιλεμένο
μα όχι πάντα χειρότερο, ίσως μόνο πιο κυνικό.
Μας αρέσει να σκληραίνουμε  όσο μας αρέσει και να πονάμε, δεν νομίζεις?

Είμαστε σήμερα άλλο ένα γεμάτο τασάκι  του  χτες
Το μόνο που θέλουμε είναι να πετάξουμε την στάχτη μας στον κάδο
Μα θέλουμε άλλο τόσο να κάνουμε το ίδιο και αύριο κατά βάθος
Μας αρέσει να γεμίζουμε και να αδειάζουμε από στάχτες.

Είμαστε σήμερα το ψαλίδι που κόβει τον ομφάλιο λώρο της αθωότητας του χτες
Τα παραπατήματα στο πεζοδρόμιο πλέον δεν είναι από παιδική χαζομάρα μα από νηφάλια αφηρημάδα
Η βαρεμάρα δεν είναι προσόν μα κατάντια
Το ξύσιμο στο κεφάλι δεν είναι η ψείρα που σου κόλλησε ο διπλανός στην τάξη
Μα αντανακλαστικό για να διώξεις τις εικόνες που σε ενοχλούν στο κεφάλι σου


Μα ακόμη γελάμε μέχρι να μας πονέσει οι κοιλιά μας
Και ακόμη υπάρχει και το αύριο.



                                x 


                                                         -Φέξε μου


Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Ορατότης Mηδέν

Με βλέπεις αλλά δεν με κοιτάς.
Η σιωπή είναι ασήκωτη και απελπισμένη.
Τα σκόρπια λόγια εύθραυστα και κουρασμένα,
ξερνούν φλόγες που παγώνουν.

Όποτε σε βλέπω, δύο βήματα πίσω.
Ποτέ δεν το περίμενα να καταλήξει έτσι.
Όσο μεγαλύτερος ο ενθουσιασμός όμως,
τόσο μεγαλύτερη απογοήτευση θα ακολουθήσει.

Είσαι το τελευταίο άτομο που με ενδιαφέρει στο χώρο.
Μακάρι να ήταν αλήθεια.
Ακόμα και οι βιαστικές ματιές σου με γεμίζουν.
Εγώ αντίθετα προτιμώ το πάτωμα, τους τοίχους, το ταβάνι.
Για μένα τα αφηρημένα βλέμματα δηλώνουν αμηχανία και προσμονή.
Για σένα αδιαφορία, ή μάλλον βαρεμάρα.

Λιγότερες εικόνες για επεξεργασία όμως,
σημαίνει ασφάλεια.
Λιγότερη αβεβαιότητα,
περισσότερη απάθεια.
Είναι και αυτή η μοναξιά ζεστή,
και στο κάτω κάτω τη διαλέγει κάποιος.
Γαμημένη συνήθεια.

Με μάτια μισάνοιχτα και χέρια τεντωμένα,
γαντζώνομαι με δύναμη από κάπου και προσεύχομαι νοητά:
'Μακάρι να μην είναι ψέμα αυτή τη φορά'
Κάτι τέτοιες φορές περιμένω για να πιστέψω στο ανώτερο.
Η ολότητά του όμως,
έρχεται να σκάσει σαν παραγεμισμένο μπαλόνι πάνω μου.
Μία ψυχρολουσία,
πριν προλάβω να συνηθίσω στην ιδέα και μόνο.

Ορατότης μηδέν και πάλι.
Αλλά μόνο όταν κοιτάω εσένα αισθάνομαι σημαντική.
Και μου αρέσει που μιλάμε.
Λες και παίρνω το χαμόγελό σου,
για να σου δώσω γέλιο.
Μετά όμως αυτή η ομορφιά που πάει?
Αφουγκράζομαι ξανά το σκοτάδι,
μήπως και τη βρω.
Και ξέρεις τι λένε, ε?
Το τέλος είναι μαγεία για αυτούς που προλαβαίνουν να το δουν.

Εύχομαι να μη φύγω πανικόβλητη.


      
                                                        -Jade



Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Tο Aνεκπλήρωτο



Ένας γιγαντιαίος περιπλανώμενος οχετός στο διάστημα.
Παράλληλοι κόσμοι μέσα σε βρώμικους υπονόμους,
τρέφουν την πλάνη ότι εφάπτονται.
Η κατάρριψη του ζοφερού σύμπαντος,
με ταυτόχρονη μεγαλοποίηση του χαζοχαρούμενου 'εγώ'.

Νιώθουμε όλοι όμως πιό έξυπνοι με τις παραφουσκωμένες αυταπάτες μας.
Τις τρέφουμε μέρα με τη μέρα σα νεογέννητα.
Και δώστου η ελπίδα,
δώστου η θεωρίες συνωμοσίας πάνω σε τυχαία γεγονότα.
Φιμώνεται η λογική,
βιάζεται ο ορθολογισμός.
Αναπόφευκτο κάποια μέρα να μην κατακλυστούν τα κεφάλια μας.
Και λίγο πριν αρχίσουν να ξεχύνονται οι παρανοϊκές σκέψεις,
αχόρταγο υγρό,
τις σκοτώνουμε με συνειδητότητα.
Αντανακλαστικός μηχανισμός για την επιβίωση, βλέπεις.

Σκατά στην κατ' επίφαση μοναδικότητα.
Φωτιά στα όνειρα και στα μεθυσμένα μυαλά.
Θάνατος στον ρομαντισμό.


(α ναι, και στους φασίστες) 


                                                                                                                                                                                                      -Jade


Κυριακή Βράδυ


Οι ώρες κυλάνε και οι δείκτες του ρολογιού γυρνάνε.. ή το αντίστροφο?

Η φωτεινότητα του pc κάνει τους βρικολακιασμένους μου αμφιβληστροειδείς να δακρύσουν.

Σκέφτομαι ασυνάρτητες μαλακίες και το βαπτίζω φιλοσοφία.

Αύριο σχολή και ελπίζω να αντέξω ως την τελευταία ώρα: Ξαφνικά οι μίζερες σκέψεις μου με κάνουν να νιώθω ρουτινιασμένος σαραντάρης τραπεζικός υπάλληλος και με χαστουκίζω για να συνέλθω.

Τι να κάνει τώρα εκείνος ο αποτυχημένος καλοκαιρινός έρωτας? Για την επόμενη ώρα σκέφτομαι αν έχω το δικαίωμα να υποβαθμίζω ρομαντικές έννοιες, ωραιοποιώντας πρόσωπα και καταστάσεις, σε στιγμές ύστατης βαρεμάρας όπως αυτή.
Ανάβω ένα τσιγάρο. Βάζω ακουστικά.

Ή μάλλον βγάζω τα ακουστικά και δυναμώνω την ένταση: ας είναι 12 το βράδυ- έτσι και αλλιώς όλοι φοιτητές είναι στον όροφο.
Ξαναχαμηλώνω γιατί νιώθω σαν κλαρίνο στη Βουλιαγμένης.

Ηρεμώ. Ξεπερνάω για τώρα τα ανασφαλή μου σύνδρομα και σιγοκαίω το τσιγάρο,  ανακαλώντας και άλλο ένα κύμα αναμνήσεων και  πλάθοντάς τες όμορφα έτσι ώστε να δίνω θεατρικότητα στις τζούρες που ρουφάω.

Ωραία, τώρα δεν έχω χαρτάκια.

Τώρα το μυξόκλαμά μου θα χρειαστεί λίγη βροχή στο τζάμι για να με κάνει να νομίζω πως παίζω σε ταινία.

Περίεργο, να φανταστείς πριν πέντε ώρες ήμουν μέσα στην τρελή χαρά.

Τι ώρα πήγε? Δεν βαριέσαι. Στρίβω άλλο ένα τσιγάρο με το τελευταίο χαρτάκι.

Πώς γεμίζουν έτσι γρήγορα τα τασάκια? Σχεδόν όσο γρήγορα αλλάζω και διαθέσεις..

Δεν νυστάζω και δεν μου έρχεται στο μυαλό καμία από τις ταινίες που σκοπεύω να δω αυτόν τον καιρό.

Στριφογυρνάω στο κρεβάτι και κάνω κουβεντούλα με το ταβάνι.
Καλά μου τα λέει, αλλά η βλακεία είναι ότι το πρωί που ξυπνάω δεν θυμάμαι λέξη.
Ούτε πότε με πήρε ο ύπνος.                                                                                              


x
                         
                                                       -Φέξε μου



Τα Τσιγάρα


Είναι αυτά τα μαλακισμένα τσιγάρα που κάνεις
όταν βαριέσαι την κουβέντα
όταν βλέπεις ένδειξη 15’ στην στάση του λεωφορείου
όταν είσαι στο διάλειμμα
όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις με τα χέρια σου στις εξόδους

Είναι και αυτά τα ωραία τσιγάρα που κάνεις
Μετά από ένα χορταστικό πιάτο φαγητό
Μαζί με την μπύρα, το κρασί
Όταν σε συνεπαίρνει μια ωραία κουβέντα
Μαζί με τον πρώτο πρωινό καφέ
Όταν προσπαθούμε να ηρεμήσουμε τις καβλωμένες ανάσες μας

Και είναι και εκείνα που μισώ
Όταν το ξημέρωμα με πιάνουν αυτές οι καταθλίψεις μου και όλα μου φταίνε
Όταν θυμάμαι και θέλω ο καπνός να θολώσει τις εικόνες
Όταν μιλάω στο ταβάνι και δεν έχει όρεξη για κουβέντα
Όταν δεν ξέρω τι να με κάνω

Χιπστεριά αυτό το κειμενάκι μα δεν γαμιέται/ τόση ώρα κοιτάω το τασάκι και προσπαθώ να θυμηθώ πότε ξεκίνησα να καπνίζω τόσο.


x


                                                                                                                       -Φέξε μου