Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Κυριακή Βράδυ


Οι ώρες κυλάνε και οι δείκτες του ρολογιού γυρνάνε.. ή το αντίστροφο?

Η φωτεινότητα του pc κάνει τους βρικολακιασμένους μου αμφιβληστροειδείς να δακρύσουν.

Σκέφτομαι ασυνάρτητες μαλακίες και το βαπτίζω φιλοσοφία.

Αύριο σχολή και ελπίζω να αντέξω ως την τελευταία ώρα: Ξαφνικά οι μίζερες σκέψεις μου με κάνουν να νιώθω ρουτινιασμένος σαραντάρης τραπεζικός υπάλληλος και με χαστουκίζω για να συνέλθω.

Τι να κάνει τώρα εκείνος ο αποτυχημένος καλοκαιρινός έρωτας? Για την επόμενη ώρα σκέφτομαι αν έχω το δικαίωμα να υποβαθμίζω ρομαντικές έννοιες, ωραιοποιώντας πρόσωπα και καταστάσεις, σε στιγμές ύστατης βαρεμάρας όπως αυτή.
Ανάβω ένα τσιγάρο. Βάζω ακουστικά.

Ή μάλλον βγάζω τα ακουστικά και δυναμώνω την ένταση: ας είναι 12 το βράδυ- έτσι και αλλιώς όλοι φοιτητές είναι στον όροφο.
Ξαναχαμηλώνω γιατί νιώθω σαν κλαρίνο στη Βουλιαγμένης.

Ηρεμώ. Ξεπερνάω για τώρα τα ανασφαλή μου σύνδρομα και σιγοκαίω το τσιγάρο,  ανακαλώντας και άλλο ένα κύμα αναμνήσεων και  πλάθοντάς τες όμορφα έτσι ώστε να δίνω θεατρικότητα στις τζούρες που ρουφάω.

Ωραία, τώρα δεν έχω χαρτάκια.

Τώρα το μυξόκλαμά μου θα χρειαστεί λίγη βροχή στο τζάμι για να με κάνει να νομίζω πως παίζω σε ταινία.

Περίεργο, να φανταστείς πριν πέντε ώρες ήμουν μέσα στην τρελή χαρά.

Τι ώρα πήγε? Δεν βαριέσαι. Στρίβω άλλο ένα τσιγάρο με το τελευταίο χαρτάκι.

Πώς γεμίζουν έτσι γρήγορα τα τασάκια? Σχεδόν όσο γρήγορα αλλάζω και διαθέσεις..

Δεν νυστάζω και δεν μου έρχεται στο μυαλό καμία από τις ταινίες που σκοπεύω να δω αυτόν τον καιρό.

Στριφογυρνάω στο κρεβάτι και κάνω κουβεντούλα με το ταβάνι.
Καλά μου τα λέει, αλλά η βλακεία είναι ότι το πρωί που ξυπνάω δεν θυμάμαι λέξη.
Ούτε πότε με πήρε ο ύπνος.                                                                                              


x
                         
                                                       -Φέξε μου



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου