Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Σί- σοφοι


Φαύλοι αναπόδραστοι κύκλοι.
Ατέρμονες επαναλήψεις.
Χαρούμενη μονοτονία.
Καταστάσεις πανομοιότυπες,
μέσα στην καυτή ηδονή μίας απροσδιόριστης ισοπέδωσης.
Η ρουτίνα δεν πέφτει σε τέλμα.
Ακόμα και στο υποτιθέμενο ζενίθ της,
συνεχίζει με τον ίδιο ρυθμό.
Παροξυσμός ή απλά συνήθεια.
Εγκλωβισμένοι σε τροχούς μηχανιστικών λογικών.
Εκλεκτοί τιμωριμένοι ή υπoδουλομένοι προνομιούχοι.
Σαν τον Σίσυφο σέρνουμε αέναα τα φορτία μας.
Αλυσίδες αρχαίες.
Σκουριασμένα απομεινάρια μολυσματικών ασθενειών.
Αγαπήσαμε το τρίξιμό τους.
Υπνωτισμένοι πλέον από το γνώριμο θόρυβο,
υποκρινόμαστε πως διαλέξαμε να τις φοράμε.
Φυσικό επακόλουθο αφού ήμασταν ανυπάκουοι.
Ζωντανοί αυτόχειρες.
Κάθε κενότητα καταλήγει σε επανάσταση,
και κάθε επανάσταση στο κενό.
Στην αναζήτηση τίνος;
Ουσιαστικού νοήματος σε ανούσια ζωή.

Μάλλον ο μηδενισμός ενέχει αισιοδοξία.
                                                                  
                                       
                                                                                                                   -Jade



Τρίτη 14 Απριλίου 2015

Αντικομφορμισμός για ηλίθιους

Πρέπει να βρω μια ιδέα. Πρέπει να έχω μια ιδιόμορφη φιλοσοφία για την ζωή για να με κάνουν παρέα τα αριστερά φιλαράκια μου.

Ή τουλάχιστον να ψαρώνουν όταν τους μιλάω για αυτή.
Ναι, αυτό θα κάνω.

Εξάλλου τι σκατά κάνω εδώ?

Ακόμη και αν δεν την πιστεύω στα αλήθεια, ποιος νοιάζεται? Αρκεί που θα με χαιρετάνε δυο χέρια παραπάνω.


Ναι, αυτό θα γίνει.

Δεν χρειάζεται κανείς να ξέρει πως δεν διαβάζω βιβλία. Το αγαπημένο μου χόμπι είναι να αλλάζω κανάλια στις διαφημίσεις, μα κανείς δεν χρειάζεται να το μάθει ούτε αυτό. Ναι, στα αστεία περί προβάτων και πλυντηρίου μυαλών θα γελάω με υπεροψία και ψεύτικη απελπισία για την γενιά μου.

Κατά βάθος, μου αρέσει να πηγαίνω για ψώνια και να πίνω ακριβά ποτά, κι ας τους δείχνω με το δάχτυλο. Να κουβεντιάζω μόνο για σεξ-γκόμενους/γκόμενες και φρύδια-νύχια-μαλλιά. Μα αυτά τα κάνω μόνο όταν γυρίζω στο πατρικό μου.

Μα στις πορείες μου αρέσει να πηγαίνω. Φωνάζω ότι φωνάζουν και οι δίπλα μου και χαζεύω κι εκεί γκομενάκια. Δεν καταλαβαίνω τι φωνάζω πολλές φορές. Φαίνεται?

Πείθω όμως, το ξέρω. Καπνίζω νωχελικά, σηκώνω τα φρύδια μου συχνά και σιχαίνομαι τα μελό. Το μόνο που μου λείπει είναι μια κατ' επίφαση προσωπική αρχή, ο δικός μου ατομικός ύμνος προς την μοναδικότητα.

Πολύ το κούρασα όμως. Απλό είναι.. η θεωρία μου για την ζωή πρέπει να είναι περίεργη και αντικομφορμιστική, αλλά ίσως όχι πολύ περίπλοκη –αυξάνεται έτσι ο αριθμός των πιθανών ερωτήσεων που δεν θα μπορώ να απαντήσω και αυτό με αγχώνει.

“Δεν μου αρέσει η μερέντα, αλήθεια λέω, ρώτα και τους φίλους μου. Για τόσο συμβατική προσωπικότητα με έχεις? Εγώ από παλιά προτιμούσα την μαρμελάδα λεμονάτου ροδάκινου:  αντικατοπτρίζει τα θέλω μου για δήθεν ψαγμενίλα και μου δίνει την ψευδαίσθηση πως η αναίτια καυστικότητά μου με τα πάντα δεν θρέφεται από τα σύνδρομα κατωτερότητας μου”

Καλά το πάω.


  
                                                                                                                                                                                                 - Φέξε μου