Η γυάλα

                                                                                       

Παράξενα ψάρια εκείνα.

Έκαναν κύκλους στην ίδια γυάλα καιρό

Φαϊ, μπουρμπουλήθρες και μετά κολύμπι αποχαυνωτικό.

Και μέχρι τον επόμενο κύκλο στο υγρό τους σπίτι

είχαν ξεχάσει πια το ένα την όψη του άλλου.

Έτσι συνήθισαν, συμβίωναν όπως τους φαινόταν φυσικό.

Έδειχναν ευτυχισμένα, αν με ρωτήσεις.

Μία μέρα τα είδα να ταράσσουν τα νερά της γυάλας.

Κουτουλούσαν μεταξύ τους λυσσασμένα

Ασφυκτιώντας πάλευαν να αναδυθούν στην επιφάνεια,

σαν να αποφάσισαν ξαφνικά πώς το νερό πια δεν τους ταιριάζει.

Οξυγόνο ήθελαν αγωνιωδώς, αγνοώντας την φύση τους.

Το ένα τραβούσε το άλλο στον πυθμένα της γυάλας

λες και δεν υπήρχε χώρος και για τα δυο τους στην στάθμη του νερού

Τα κοιτούσα ώρα να κάνουν τον μανιασμένο τους χορό

μέχρι που το ένα από τα δυο τα παράτησε

και συνέχισε να κάνει τους βαριεστημένους του γνωστούς κύκλους γύρω από το ίδιο γυαλί.

Το άλλο το είχε βάλει σκοπό να γλυτώσει από τα νερά του.

Προσπάθησε ακόμη δυο- τρεις φορές να τραβήξει τον φίλο του προς τα πάνω,

μα αυτό σαν να μην καταλάβαινε πια.

Ώσπου κι αυτό τα παράτησε και συνέχισε από εκεί που είχε σταματήσει.

Σαν κατάδικος που εκτελούσε ποινή κολυμπούσε,

κοιτώντας την αντανάκλασή του,

χωρίς να θυμάται πια την αποτυχημένη του επανάσταση.

Εκείνο σταμάτησε να τρώει την τροφή που έριχνα.

Παράξενο μου φάνηκε, αλήθεια.

                                                                                                                         -Φέξε μου

Δυσάρεστες Εκπλήξεις

Δεν σου πηγαίνουν οι προθάλαμοι,

ούτε οι αίθουσες αναμονής.

Δεν αντέχεις άλλο στο χολ της κόλασης.

Αυτά μπορεί να είναι λόγια ενός αυτόχειρα,

αλλά ταυτίζεσαι

και κάνεις έρωτα μαζί τους κάθε βράδυ.

Θέλεις να κάνεις χοοοοπ και να βρεθείς αλλού.

Μα ποιός σου είπε ότι αναμένεται πιο βιώσιμη η αλλαγή;

Ερήμην σου δεν γράφτηκε μόνο ο πρόλογος,

αλλά και ο επίλογος.

Χαλιναγώγησε την καύλα σου.

Πάντα σε ερέθιζε η πολυπόθητη αλήθεια,

μα ξέρεις,

τα ψέματα είναι φιλικά.

Έχουν χιούμορ και

σε καλωσορίζουν,

δίνοντάς σου ένα ζεστό πιάτο φαί.

Εσύ βολεύεσαι στο σπιτικό τους ανακούρκουδα

και χαμογελάς από πληρότητα.

Και εκεί που το στομάχι σου έχει αρχίσει να παραγεμίζει,

και ξέρεις πως ο κορεσμός είναι κοντά,

εμφανίζεται ένας απρόσκλητος επισκέπτης.

Κοπανάει ανυπόμονα την πόρτα,

στη μέση του δείπνου.

Διακόπτει την ευφορία σου.

Μολύνει το περιβάλλον με αμφιβολίες.

Απειλητικός και διψασμένος,

μόνο να ζητάει ξέρει.

Πρόσεχε,

ξερνάει αλήθειες!

Είναι επικίνδυνος!

Μα ποιός τον έστειλε να σου χαλάσει το υπέροχο βράδυ σου;

Απορία σε κατακλύζει.

Μόνο δυσφορία σου μεταδίδει αυτός ο ξένος.

Είναι άγνωστος!

Μα τι παρείσακτος!

Πριν ανοίξεις,

δίστασε, λοιπόν

Πριν γίνεις βορά των κανιβάλων,

σκέψου καλά.

Θέλεις σίγουρα να ακούσεις απαντήσεις;

Ξέχασες ακόμα και τις ερωτήσεις που είχες κάνει.

Πότε έγινε αυτό;

Μάλλον πριν κάτσεις στο τραπέζι.

Η απρόσμενη επίσκεψη γίνεται πιεστική.

Σε αναστατώνει μόνο και μόνο η σκέψη επερχόμενου διαλόγου.

Τα αρπακτικά παραμονεύουν να σε κατασπαράξουν.

Αυτόματη αντίδραση.

Εσύ φοβάσαι.

Ουρλιάζεις.

Πρέπει να επιτεθείς πρώτος.

Έρχονται καταπάνω σου.

Σε γλείφουν ηδονικά,

πριν φανερώσουν τα δόντια τους.

Αιχμηρά,

γυμνώνονται από τα χείλια.

Στάζουν πηχτά υγρά.

Σάλια και αίμα θηραμάτων.

Μόνο οργή μη νιώσεις.

Μην τα μισήσεις,

απλά είναι νηστικά μέρες,

ακολουθούν το ένστικτό τους.

Εσύ είσαι απλά ένα κύτταρο του πληθυσμού,

που πρέπει να θυσιαστεί,

για να επιβιώσουν οι υπόλοιποι.

Αναγκαίο κακό.

Ο ισχυρός επικρατεί.

Ο αδύναμος, είναι καταδικασμένος σε ήττα.

Θα αντισταθεί;

Θα κάνει την εξόντωση του αργή και βασανιστική;

Στο τέλος η ανυπαρξία θα του φανεί θείο δώρο.

Θα υποκύψει αμέσως;

Φεύγει αδιάφορα και διακριτικά.

Τίποτα δεν έγινε για να καλυφθείς από πλευράς συναισθηματικής.

Μόνο γεμάτα πιστόλια σε σημάδευαν στο μέτωπο.

Στο κάτω κάτω σου αξίζει τιμωρία,

έτρωγες από το φαί των άλλων.

Μην ανησυχείς όμως.

Δεν θα προλάβεις να πονέσεις.

Αρκεί να συμμορφωθείς

και να αφήσεις τις ηλιθιότητες

περί αλήθειας και ψεμμάτων.  

  

                                                                                                                              -Jade

Όταν ελπίζεις να τελειώσει το στυλό

Εισαι μία αχνή γραμμή

που πρέπει να εξολοθρευτεί.

Το μελάνι σου τρεμοπαίζει

και μετακινείται νωχελικά.

Αφήνει βρώμικες κηλίδες.

Μου κάνουν ανόητα σινιάλα

και με παρατηρούν αδιάφορα.

Μου προκαλούν αηδία.

Μισόκλειστα μαύρα μάτια,

με διάπλατα νοήματα.

Κάθετι επάνω σου

μου δημιουργεί απέχθεια,

κυρίως η ύπαρξή σου.

Θέλω να φτύσω τα ποιήματά σου

και όλες τις λέξεις

που καταπάτησες για λογαριασμό τους.

Άκαρδος δικτάτορας,

τις εξουσίασες

και τις χρησιμοποίησες με δόλο.

Το κεφάλι μου πλέον,

περισσεύει από το σώμα μου.

Θα του άξιζε να κοπεί,

να κατρακυλίσει σε ένα βούρκο

γεμάτο περιττώματα

και απομεινάρια από θολά ξενύχτια.

Θέαμα αποκρουστικό.

Θα βρει τη θέση του στην ασχήμια,

ανάμεσα σε τσαλακωμένες σελίδες.

Άλλες μουντζουρωμένες και άλλες λευκές.

Όλες όμως ξεριζωμένες

και βεβηλωμένες.

Ποτέ δε θέλησες να καταλάβεις.

Όταν δε σκέφτομαι εσένα,

δεν ξέρω τι να σκεφτώ.

Θα πάρω τις λεκιασμένες σελίδες μου

και θα φύγω.

Με ή χωρίς κεφάλι.

                                                          -Jade