Έκαναν κύκλους στην ίδια γυάλα καιρό
Φαϊ, μπουρμπουλήθρες και μετά κολύμπι αποχαυνωτικό.
Και μέχρι τον επόμενο κύκλο στο υγρό τους σπίτι
είχαν ξεχάσει πια το ένα την όψη του άλλου.
Έτσι συνήθισαν, συμβίωναν όπως τους φαινόταν φυσικό.
Έδειχναν ευτυχισμένα, αν με ρωτήσεις.
Μία μέρα τα είδα να ταράσσουν τα νερά της γυάλας.
Κουτουλούσαν μεταξύ τους λυσσασμένα
Ασφυκτιώντας πάλευαν να αναδυθούν στην επιφάνεια,
σαν να αποφάσισαν ξαφνικά πώς το νερό πια δεν τους ταιριάζει.
Οξυγόνο ήθελαν αγωνιωδώς, αγνοώντας την φύση τους.
Το ένα τραβούσε το άλλο στον πυθμένα της γυάλας
λες και δεν υπήρχε χώρος και για τα δυο τους στην στάθμη του νερού
Τα κοιτούσα ώρα να κάνουν τον μανιασμένο τους χορό
μέχρι που το ένα από τα δυο τα παράτησε
και συνέχισε να κάνει τους βαριεστημένους του γνωστούς κύκλους γύρω από το ίδιο γυαλί.
Το άλλο το είχε βάλει σκοπό να γλυτώσει από τα νερά του.
Προσπάθησε ακόμη δυο- τρεις φορές να τραβήξει τον φίλο του προς τα πάνω,
μα αυτό σαν να μην καταλάβαινε πια.
Ώσπου κι αυτό τα παράτησε και συνέχισε από εκεί που είχε σταματήσει.
Σαν κατάδικος που εκτελούσε ποινή κολυμπούσε,
κοιτώντας την αντανάκλασή του,
χωρίς να θυμάται πια την αποτυχημένη του επανάσταση.
Εκείνο σταμάτησε να τρώει την τροφή που έριχνα.
Παράξενο μου φάνηκε, αλήθεια.
-Φέξε μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου