Εισαι μία αχνή γραμμή
που πρέπει να εξολοθρευτεί.
Το μελάνι σου τρεμοπαίζει
και μετακινείται νωχελικά.
Αφήνει βρώμικες κηλίδες.
Μου κάνουν ανόητα σινιάλα
και με παρατηρούν αδιάφορα.
Μου προκαλούν αηδία.
Μισόκλειστα μαύρα μάτια,
με διάπλατα νοήματα.
Κάθετι επάνω σου
μου δημιουργεί απέχθεια,
κυρίως η ύπαρξή σου.
Θέλω να φτύσω τα ποιήματά σου
και όλες τις λέξεις
που καταπάτησες για λογαριασμό τους.
Άκαρδος δικτάτορας,
τις εξουσίασες
και τις χρησιμοποίησες με δόλο.
Το κεφάλι μου πλέον,
περισσεύει από το σώμα μου.
Θα του άξιζε να κοπεί,
να κατρακυλίσει σε ένα βούρκο
γεμάτο περιττώματα
και απομεινάρια από θολά ξενύχτια.
Θέαμα αποκρουστικό.
Θα βρει τη θέση του στην ασχήμια,
ανάμεσα σε τσαλακωμένες σελίδες.
Άλλες μουντζουρωμένες και άλλες λευκές.
Όλες όμως ξεριζωμένες
και βεβηλωμένες.
Ποτέ δε θέλησες να καταλάβεις.
Όταν δε σκέφτομαι εσένα,
δεν ξέρω τι να σκεφτώ.
Θα πάρω τις λεκιασμένες σελίδες μου
και θα φύγω.
Με ή χωρίς κεφάλι.
το αγαπημενο μου απο τα δικα σου Jade. Πολυ δυνατο!
ΑπάντησηΔιαγραφή