Ορατότης Mηδέν

Με βλέπεις αλλά δεν με κοιτάς.

Η σιωπή είναι ασήκωτη και απελπισμένη.

Τα σκόρπια λόγια εύθραυστα και κουρασμένα,

ξερνούν φλόγες που παγώνουν.

Όποτε σε βλέπω, δύο βήματα πίσω.

Ποτέ δεν το περίμενα να καταλήξει έτσι.

Όσο μεγαλύτερος ο ενθουσιασμός όμως,

τόσο μεγαλύτερη απογοήτευση θα ακολουθήσει.

Είσαι το τελευταίο άτομο που με ενδιαφέρει στο χώρο.

Μακάρι να ήταν αλήθεια.

Ακόμα και οι βιαστικές ματιές σου με γεμίζουν.

Εγώ αντίθετα προτιμώ το πάτωμα, τους τοίχους, το ταβάνι.

Για μένα τα αφηρημένα βλέμματα δηλώνουν αμηχανία και προσμονή.

Για σένα αδιαφορία, ή μάλλον βαρεμάρα.

Λιγότερες εικόνες για επεξεργασία όμως,

σημαίνει ασφάλεια.

Λιγότερη αβεβαιότητα,

περισσότερη απάθεια.

Είναι και αυτή η μοναξιά ζεστή,

και στο κάτω κάτω τη διαλέγει κάποιος.

Γαμημένη συνήθεια.

Με μάτια μισάνοιχτα και χέρια τεντωμένα,

γαντζώνομαι με δύναμη από κάπου και προσεύχομαι νοητά:

'Μακάρι να μην είναι ψέμα αυτή τη φορά'

Κάτι τέτοιες φορές περιμένω για να πιστέψω στο ανώτερο.

Η ολότητά του όμως,

έρχεται να σκάσει σαν παραγεμισμένο μπαλόνι πάνω μου.

Μία ψυχρολουσία,

πριν προλάβω να συνηθίσω στην ιδέα και μόνο.

Ορατότης μηδέν και πάλι.

Αλλά μόνο όταν κοιτάω εσένα αισθάνομαι σημαντική.

Και μου αρέσει που μιλάμε.

Λες και παίρνω το χαμόγελό σου,

για να σου δώσω γέλιο.

Μετά όμως αυτή η ομορφιά που πάει?

Αφουγκράζομαι ξανά το σκοτάδι,

μήπως και τη βρω.

Και ξέρεις τι λένε, ε?

Το τέλος είναι μαγεία για αυτούς που προλαβαίνουν να το δουν.

Εύχομαι να μη φύγω πανικόβλητη.

      

                                                        -Jade