Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

Razbliuto

Έσκισα το στήθος μου και ξερίζωσα την καρδιά μου.
Και καθώς το αίμα κυλούσε στα γόνατά μου και οι παλμοί έπεφταν,
εγώ σου την έδωσα, χωρίς δισταγμό.
Χάρισμά σου, πάρ’ την και φύγε όταν είναι καιρός.
Γελούσα ενώ την κρατούσες στοργικά.
Τα δάκρυά σου ξέπλεναν το ματωμένο της παρουσιαστικό.
Και σε εκείνο το μεσοδιάστημα μεταξύ ευτυχίας και του επερχόμενου θανάτου μου,
δώσαμε ο ένας στον άλλο όση αγάπη  χωρούσε στο μικρό μου τάφο.
Γελάσαμε μέχρι που οι τοίχοι ράγισαν απ’ τις φωνές μας και οι σοβάδες άρχισαν να πέφτουν.
Ανταλλάξαμε λόγια στοργικά μέχρι που δεν υπήρχε άλλο οξυγόνο στο δωμάτιο.
Ώσπου οι αντίλαλοι των γέλιων μας μάτωσαν τα αυτιά
και τα φώτα στα μάτια μας τύφλωσαν
και η φωτιά στα ακροδάχτυλά μας έκαψε το δέρμα μας
και δεν απέμεινε τίποτα άλλο πέραν από συντρίμμια, σκόνη και αίμα.

Καθώς έφευγες με την καρδιά μου στα χέρια,
ήξερα πως μαζί σου θα ήταν ασφαλής.
Σε κοιτούσα, περιμένοντας υπομονετικά το τέλος.

Το τέλος που δεν ήρθε ποτέ.

Το τέλος που ακόμη περιμένω
ενώ παρατηρώ ανθρώπους- τέρατα να περνούν και όλο θράσος να ζητούν καρδιές.
Λες και δεν ξέρουν σε ποιο τάφο πατούν βέβηλα.
Φρικιασμένοι από το κενό στο στέρνο μου αποτραβιούνται, αργά ή γρήγορα
Και συνεχίζουν να ψάχνουν, πεινασμένα, τριγύρω στο χαοτικό νεκροταφείο ¨Πόλη¨

Και με αφήνουν στην ησυχία μου να περιμένω το τέλος μου
Ή εσένα
Ή την καρδιά μου
Ή άλλον έναν άνθρωπο- τέρας
Ή μια αιφνίδια αρχή
Ή και τίποτα.

                                                                                                             
                                                                                                                 -Φέξε μου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου